Ο Βόρειος Πόλος είναι μια από τις πιο μυστηριώδεις και αφιλόξενες περιοχές του πλανήτη Γη, με ένα πραγματικά ακραίο κλίμα και γεωγραφία. Επιπλέον, η πανίδα του Βόρειου Πόλου είναι ιδιαίτερη, καθώς πρέπει να προσαρμόζεται στις παγωμένες συνθήκες του οικότοπου της.
Χαρακτηριστικά των ζώων
Ένα στρώμα υποδόριου λίπους : χρησιμοποιείται για να απομονώνει το κρύο και να διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος.
Πολύ παχύ δέρμα : για να προστατεύεται και να προσαρμόζεται σε έντονο κρύο.
Λευκή γούνα: χρησιμοποιείται από θηλαστικά για να καμουφλάρονται, να υπερασπίζονται ή να επιτίθεται στη λεία.
Λίγα είδη πτηνών: τα πουλιά συνήθως μετακινούνται προς τα νότια κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αναζητώντας πιο ήπιες θερμοκρασίες.
Η χειμερία νάρκη είναι ο χρόνος που κάποια ζώα πέφτουν για ύπνο, για όσο καιρό κάνει κρύο. Αυτός ο ύπνος δεν είναι όπως ο ανθρώπινος ύπνος, όπου οι δυνατοί θόρυβοι μπορούν να μας ξυπνήσουν. Στη χειμερία νάρκη, το ζώο μπορεί να κινηθεί γύρω ή να αγγιχτεί και να μην το ξέρει. Μερικά ζώα πηγαίνουν μόνο σε έναν προσωρινό ύπνο και μπορούν ξυπνήσουν γρήγορα. Όπως οι ΑΡΚΟΥΔΕΣ. Αν και χρησιμοποιούμε τη λέξη “ύπνος” μερικές φορές, η χειμερία νάρκη είναι διαφορετική από τον κανονικό ύπνο. Με τον κανονικό ύπνο, το ζώο κινείται λίγο, έχει έναν ενεργό εγκέφαλο, και μπορεί ξυπνήσει πολύ γρήγορα. Όταν όμως πέφτει στην αληθινή χειμερία νάρκη, το ζώο μοιάζει να έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει καμία μετακίνηση και παίρνει πολύ καιρό για να ξυπνήσει αρκετά και να μπορέσει να περπατήσει ακόμη και γύρω- γύρω.
Εποπτικό Υλικό
Παραμύθι: Τα δώρα του σκαντζόχοιρου
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σκαντζόχοιρος, που έσερνε ένα καρότσι. Είχε μέσα ένα σάκο καρδιά, γεμάτο δώρα. Πηγαίνει το καρότσι στους φίλους του που είναι στο δάσος. Στο σκίουρο χάρισε μπογιές και χαρτιά για να ζωγραφίζει και ο σκίουρος του είπε «ευχαριστώ». Στη χελώνα χάρισε ένα πατίνι για να πάει γρήγορα στη βόλτα της και εκείνη είπε «γεια». Στη νυχτερίδα πήγε μια καινούρια νυχτερίδα για να έχει παρέα μέσα στη σπηλιά και έναν φακό για να βλέπει στο σκοτάδι. Εκείνη του είπε να πάει στο καλό. Στην αρκούδα έδωσε δύο βάζα μέλι για να τρώει, όταν δεν βρίσκει φαγητό και η αρκούδα χασμουρήθηκε. Στο σαλιγκάρι, τον φίλο του, πήγε πολλά φύλλα για να σκεπαστεί τον χειμώνα και το σαλιγκάρι του είπε να περάσει καλά. Στο φίδι χάρισε ένα πάπλωμα για να μην κρυώνει και το φίδι κουνήθηκε με χαρά. Πήγε στο σπίτι του και χάρισε ένα δώρο στον εαυτό του.Μια σκαντζοχοιρίνα. Κοιμηθήκανε αγκαλιά και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Ήταν κάποτε μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς. Η Φυλλίς ήταν κόρη ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, το Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία. Ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την κόρη του για γυναίκα. Μετά από λίγο καιρό, ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα. Ζήτησε, λοιπόν, να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε, αφού της υποσχέθηκε ότι θα γυρίσει γρήγορα πίσω. Εκείνος έφυγε και η γυναίκα του τον περίμενε κάθε μέρα στο μέρος που είχαν παντρευτεί. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια τον άντρα της να γυρίσει, αλλά τελικά πέθανε από τη στενοχώρια. Οι θεοί, λυπήθηκαν τη νέα κοπέλα και τη μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά.Όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε, βρήκε τη γυναίκα του μεταμορφωμένη σε γυμνή αμυγδαλιά. Την αγκάλιασε και εκείνη άνθισε… Η αμυγδαλιά από τότε είναι το σύμβολο της ελπίδας.
Οι αλκυονίδες μέρες είναι εκείνες οι μέρες του χειμώνα κατά τις οποίες επικρατεί καλός καιρός με έντονη ηλιοφάνεια, χωρίς σύννεφα και ανέμους και κάποιες φορές με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες.
Οι ημέρες αυτές κάνουν την εμφάνισή τους από 15 Δεκεμβρίου ως 15 Φεβρουαρίου κάθε χρόνο, και συχνότερα μεταξύ 16-31 Ιανουαρίου. Η ονομασία τους έχει αρχαιοελληνική προέλευση και αποδίδεται στον Αριστοτέλη.
Οι Αλκυονίδες πήραν το όνομά τους από το θαλάσσιο πτηνό Αλκυόνη ή καλύτερα από τον ομώνυμο αστέρα (Αλκυών των Πλειάδων) που φέρει το όνομα του πτηνού.
Αυτό το φυσικό φαινόμενο έδωσε την ονομασία Αλκυονίδες σε όλες τις συνεχόμενες ημέρες που ο αστέρας αυτός είναι ορατός στο ανώτερο σημείο του θόλου.
Από μετεωρολογική άποψη τις μέρες αυτές του χειμώνα λόγω του γεωγραφικού πλάτους της Ελλάδας, παρατηρείται εξίσωση των πιέσεων η οποία έχει ως αποτέλεσμα αφενός να μην υπάρχουν άνεμοι, και αφετέρου να υπάρχει έντονη ηλιοφάνεια, ακόμη κι αν η θερμοκρασία είναι χαμηλή. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο παρατηρούνται αλκυονίδες ημέρες. Υπήρξαν χρονιές που απουσίασαν εντελώς, όπως το 1947, ενώ ούτε οι ημερομηνίες ούτε η διάρκεια τους είναι σταθερές. Συνήθως καλύπτουν το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου, αν και πολλοί διευρύνουν το διάστημα εμφάνισης τους από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου.
Ο Μύθος της Αλκυόνης
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα.
Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο.
Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ’ τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.
Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν
